بررسی رابطه بین شاخص های سرمایه اجتماعی با سطح توسعه یافتگی (مورد مطالعه: شهرستان های استان گلستان در سالهای ۱۳۸۵- ۱۳۹۰)

در جریان توسعه ­ی یک کشور در کنار انواع سرمایه اعم از طبیعی، انسانی و مادی، سرمایه ­ی اجتماعی هم به عنوان برون داد و هم به عنوان درون داد توسعه به شمار می­آید. در اقتصاد کشورهای توسعه نیافته، سرمایه ­ی­ اجتماعی را حلقه مفقوده توسعه نام نهاده­اند. سرمایه ­ی ­اجتماعی که نوعی تولید اجتماعی قابل مدیریت به شمار می­آید، مقوله ­ای نسبتاً تازه و ناشناخته در کنش­های اجتماعی محسوب می­شود. از این رو به لحاظ تأثیری که سرمایه ­ی اجتماعی بر جنبه ­های مختلف زندگی انسان­ها دارد، این پژوهش سعی در سنجش سرمایه­ ی ­اجتماعی در سطح کلان (شهرستان)، و شناسایی رابطه­ ی آن با سطح توسعه یافتگی شهرستان­های استان گلستان دارد. برای پشتیبانی از مفاهیم تحقیق از نظریه­ های صاحب­نظرانی چون رابرت پاتنام، جیمز کلمن، پیر بوردیو و فوکویاما استفاده شده است. روش تحقیق اسنادی بوده و از داده­های ثانویه برای تحلیل استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان داد که رابطه­ ی بین دو متغیر سرمایه ­ی اجتماعی کلان و سطح توسعه یافتگی به لحاظ آماری معنادار نبوده است، لکن جهت رابطه گویای رابطه ­ی معکوس بین این دو متغیر می­باشد؛ به طوری که هر چه از مناطق کمتر توسعه یافته به سوی مناطق بیشتر توسعه یافته می­رویم، میزان سرمایه­ ی­ اجتماعی کاهش می­یابد.